ร้อยห้าสิบห้า

สายลมยามเย็นพัดเอื่อย ๆ ผ่านประตูระเบียงที่เปิดกว้าง หอบเอากลิ่นไอเกลือและฝนฤดูร้อนที่ตั้งเค้าอยู่ไกลลิบโพ้นขอบฟ้ามาด้วย ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานสูงในห้องนอน พลางขลุกขลักอยู่กับซิปชุดราตรีสีดำของตัวเอง มันเป็นชุดที่สวยสะดุดตา...เรียบหรู เนื้อผ้าโอบรัดสรีระในทุกส่วนที่ควรจะเป็น...แต่ตอนนี้มันกลับทรยศฉั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ